Í tilefni af því að hafa afrekað að vakna í terpentínu, gráta af sársauka í sturtu, sofna í baði með rennslið á, moka hérumbil þrjátíu lítrum af vatni af baðherbergisgólfinu með fægiskóflu á milli þess sem jeg þreif kattarælu; allt fyrir klukkan tíu um morguninn á sunnudegi, hef jeg ákveðið að heiðra dyggan lesendahóp okkar með nokkrum orðum.
Nei annars, það verður að bíða betri tíma. Gefum þessu svona þrjú ár í viðbót, þá ætti jeg að vera tilbúinn með færslu svo háfleyga að hún fær hvítflibba til að skjálfa eins og hríslur alla leið í fjórðu víddina.
Talandi um háfleygt. Meðan gusugangurinn var sem mestur í morgun stóð jeg mig að verki að raula þetta litla ljóð fyrir munni mér. Uppruni þess er óþekktur en boðskapurinn leynir sér ekki.



En Gúllíver hann gaf sig ekki,
hrissti af sér alla hlekki
putar með sína svik' o'pretti
skjálfandi skelfdir tóku á sprettinn

hæ sverrir